Over dat wonderlijke, dat ons vormt en vervormt, dat leeft en lilt, dat verwarmt en verkilt, meesterlijk in strofen gegoten wordt, om zijn godslasterlijkheid aangefloten wordt, dat wat een naam heeft dus gekend is, daar waar wij mee zuchten en over vallen, dat zijn onze woorden, schat.
vrijdag 12 december 2014
Langs de velden
Langs de velden van Oud-
Vlaanderen spot ik verlaten
nesten in de bladloze
populier. De tijd staat
stil terwijl ik ontwikkel
naar geen bestaand punt.
De dagen korten tot
midwinter met de groene
naaldbomen vol licht de
ommekeer brengt. Wat een
vredevol gedicht,
Liefste dag, wees gerust
je nieuwe zelf, oude vriend.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
mooi !!!
BeantwoordenVerwijderendanku anoniemie!
BeantwoordenVerwijderen