Ik lees het boek 'On est la' over de eerste generaties Marokkaanse en Turkse migraten in België (64-74) uitgegeven en gemaakt door Foyer vzw, integratiecentrum. Enkele aantekeningen.
- In het begin werd er vooral mondaanmond reclame gemaakt, mensen die hier job vonden vertelden het door. Een jaarloon daar kwam overeen met maandloon hier.
- Eerst kwamen de mannen, er was veel werk, na 1 week hadden ze werk.
- De mannen leefden samen in gemeenschapshuizen, degenen die hier al waren hielpen de nieuwkomers. Ons kent ons.
- Na verloop van tijd begon de gezinshereniging. Er gingen ook vrouwen werken, vooral om contact te hebben.
- Vroeger waren de gemeentes kleine dorpen, sommige Belgen hadden nog
nooit van Marokko gehoord. Mensen waren opener (parafrase).
- Pas in de jaren 70 begon de groep eigen zaken op te richten, met zicht op hier blijven.
- De MIVB was een grote werkgever, omdat Belgen de moeilijke werkuren niet wilden door. Daarom ging MIVB ook "vrouwen en migranten aannemen." Migraten konden niet doorgroeien naar 'bureau'functies en konden niet vastbenoemd worden. De aantrekkingskracht ligt in het goede loon, extralegale voordelen en vaste job. Vaak werken hier generaties. Rekrutering gebeurde tot in de moskee, bv nogal wat soeffi moslims werk(t)en bij MIVB.
