De eenzame oorbel

Eén oorbel is marginaal. 
Eén oorbel is een tragedie. Ze is schitterend, maar voor altijd incompleet, en alleen.
Van één oorbel zien mensen altijd eerst en vooral de andere, diegene die ontbreekt.
Zij, de eenzame oorbel, mist voor altijd haar identieke metgezel.
Eén oorbel is nutteloos en waardevol tegelijk. Zoals een vrouw uit de jaren '50 met een rechtendiploma die niet werkt.
Wat kan je doen met één oorbel? Ze allemaal met de andere éénoorbellen verzamelen? Veel kleuren en nog eenzamer dan alleen.
Verkopen kan niet, ondanks het zilver zijn ze niets meer waard.
Aan de muur gehangen wordt het kitsch. 
Daarom heb ik besloten ze te dragen, één voor één, in paren van één oorbel + één oorbel.

Eén oorbel pronkt evengoed met haar diamantje, kleiner, subtieler, als een tiener die voor het eerst lipstick op mag. Eén ster van twee, gevlochten op het strand door een straatverkoper, roept nog steeds de zee, maar zachter. 
En vooral in profiel.

Zomaar/Zomer

Ik schrijf vandaag over vandaag. Het zonlicht verblindt me, blikkert vanaf een overliggend raam mijn  ogen in, het witte blok vol gerangschikte appartementen erachter. Rondom het blauw van 22 graden celcius. Laat het maar duren, laat ik de uren maar verlengen door te lanterfanten, door langzaamaan mijn lijf te zetten, de stappen welgemikt, niet te veel in de weg van de stralen, niet te weinig om niet onverschillig te lijken. Laat ik net genoeg zonnen om niet verbrand te raken. Net genoeg genieten om niet zat te zijn. De avond schijnbaar onopgemerkt voorbij laten gaan. Een potje pasta koken, een wandeling. En straks een klaterlach in bed. Haha, wat een mooie dag heb ik toch gehad vandaag.

Nimfomaan

De voor de hand liggende weg, het woord. Op computer zo snel gezet. Is een digitaal woord even eeuwig als een ‘analoog’? Of spreken we daarover bij woorden niet? Codes 011010101000111= bloemblaadje. Is dat de natuur? Natuur = 101110001001010010101001. Dat is de natuur. Een 0 is een uitademing, het bladgroen,  1111111111111 de nerven. 

Bruno – de bruine, zucht en zuigt dan de zoete lucht van lente, natuur die zich opmaakt om uit te gaan, in. Zijn borstkas verbreedt zich tot twee keer zo breed, de longen blijven open tot na de zomer. De uitademingen zijn voor de avond en de nacht, de dromen van fluolicht en zilvermeren, waarrond het witte zand zich legt als een lachende nimf.