Pangasiusvis

Er is een eetttentje bij mij om de hoek. Hun specialiteit zijn rijkelijk gevulde sushiboten, maar ze serveren ook Thaise curry’s en wokgerechten. De inrichting doet Japans aan met rode rijstpapieren schermen met zwarte kalligrafie  en reproducties van oude Japanse prenten. De uitbating gebeurt door een vrouw en een man die niet Japans zijn, maar wel Aziatisch, maar ik weet niet van waar, wat ik van mezelf een redelijk koloniale gedachte vind. Ze stralen de vergevingsgezindheid uit van broer en zus, maar ze kunnen evengoed man en vrouw zijn. 

Ik hou wel van het tentje dat bijna nooit volzit, maar waar altijd wel enkele mensen zitten die je ervan weerhouden het oude ‘hoe overleven die toch’ te denken. Altijd bestel ik er hetzelfde. Gebakken vis met 8 groenten en Kabuki saus. Kabuki is de naam van de plek. Ik vind deze schotel heel lekker, met lekker krokante, warme groenten, even verhit en nog heel vers – ik hoor het gerecht altijd sissen in de pan, en de vis heerlijk zacht en wit vanbinnen, die smelt op je tong, licht gepaneerd met iets wat op tempurabeslag lijkt. Dit alles overgoten met een zacht, licht zoet en goed afsmakend sausje. Ik kan er telkens enorm van genieten. Bovendien heeft het gerecht een zacht prijsje, wat een en ander al eens wil vergemakkelijken. 

Toen ik vandaag redelijk laat en heel moe van mijn werk terugkeerde en langs het tentje kwam, kon ik het niet weerstaan en stapte binnen voor een take-away versie van mijn schotel. Wetend wat ik wilde, bestelde ik een nummer 95, en voor de duidelijkheid en het plezier zo zeker te zijn van iets, zei ik de hele naam van het gerecht er nog achter ‘Gebakken vis met 8 verschillende groenten en Kabuki saus’. Daarna vroeg ik, omdat ik hem zo lekker vond (iets wat onze realiteitszin niet ten bate komt, zoals algemeen geweten), en ik me dat al eerder had afgevraagd, welke vis dit eigenlijk was.

‘Pangasiusvis’, antwoordde de vrouw met lieve en zachte stem. Nu wist ik dat Pangasius vol met zware metalen zit en een monocultuur is dus schadelijk voor het milieu en de vissen worden slecht behandeld en weet ik wat nog. En ik wou dat ik mijn betweterige kop had gehouden en niets had gevraagd. Omdat ik voor een keer eens niet alles moest weten. En omdat soms niet weten gewoon beter is.