De dag in de stad is rustig en voornamelijk stil, met langzame, infrequente golven van geluid, van auto’s, groepjes mensen, geroep, die voorbij trekken. Een warme lentedag, bewolkt. Ik heb nog maar zeer weinig gepraat vandaag en dat kalmeert me. Er zijn niet heel veel mensen buiten. Kleine groepjes allochtone binnenlanders en jongeren hangen rond in het park en de bibliotheek. Ze praten of maken muziek. Daarnaast veel eenlingen die net als ik rustig hun plaats in de dag innemen, een boek lezen in het gras, een gedempt telefoongesprek voeren, een appel eten op een bank.
De binnenplaats van de bibliotheek is onondekt terrein. Er
zijn weinig mensen, het is kaal, er staan enkele stoelen en tafels en banken. Ik
zit rustig te schrijven.
Het is in deze periode dat ik J.M.G., of Jean-Marie Gustave,
Le Clézio heb ontdekt, de Nobelprijswinnaar van 2008. Ik ben er blij om. In de
afgelopen dagen van veel stilliggen binnen heb ik door de roman ‘In volle zee’ een
verre exotische reis gemaakt. Aan boord van zeilschip Azzar, met Nassima en
Juan Moguer en zwijgzame oom Andriamena, die steeds dezelfde scherp gekruide saffraanrijst
met gedroogde garnalen kookt. Palma, Guadeloupe, Villefranche. De zee aan de
toppen van mijn vingers, zout op mijn lippen gedroogd, ogen spleetjes van zon.
Ik heb net nog twee boeken van Le Clézio geleend. ‘De Afrikaan’ is autobiografisch
en gaat over zijn vader en intrigeert me zeer, de Franse Mauritaniër uit een
oud Bretons geslacht die zijn vader gaat zoeken die zich ergens in Nigeria heeft
gevestigd. Het andere boek heet ‘Lente en andere seizoenen' omdat we er middenin zitten en
het is zo mooi.
Ik doe veel vandaag, en toch alles rustig, in volgorde. Ik
heb dit stukje bijvoorbeeld net geschreven in een schriftje, wat ongeveer 12 minuten in beslag
heeft genomen, op de bank op de binnenplaats van de bibliotheek en nu ga ik naar
huis fietsen.
Er zijn zo van die dagen waarop iedereen je leuk vindt. Je
hebt de juiste kleren aan, of je haar zit goed, het ritme van je ademhaling, je
geur, de afstand die je houdt of niet houdt, het tijdstip, de samenloop, de
frequentie van je glimlachen, je manier van staan en gaan zitten, je fietszadel,
leesvoer, koopwaar of …weet ik veel, maar het doet iets. En vandaag is zo’n dag.
Iedereen is heel vriendelijk met mij en begroet me heel blij en maakt los en spontaan
plaats voor mij. Alsof ik een goede vriendin ben die ze al lang niet hebben
gezien en die ze gemist hebben en die er eindelijk nog eens kan bijzijn. Blije mensen. Glimlachen. Wat
de lente allemaal niet vermag. Leuk. Leuk-leuk.
