Op de vraag wat het voordeel van ouder worden is, antwoordde hij: herkenning. Je ziet sneller of een filmscène geënt is op Truffaud dan wel Kaurismaki. Je leest meteen de archetypische mythe in het toneelstuk. Van de meeste boeken kan je na de eerste vijf bladzijden het einde voorspellen. 'Je hebt het allemaal al eens gezien.'
Een vreemd antwoord vond ik dat. Waarom is herkenning fijn? Is het omdat dingen doorzien genot verschaft? En hoe sneller het inzicht, hoe raker de kick? Zoiets? Ik dacht altijd dat het in zulke, intellectuele, zaken het dialectische proces van vraag en antwoord was, dat plezierig is, dat 'de weg is het doel'. Valt dat niet weg met al die rake inzichten?
Of misschien bedoelde Kees dat hij wijzer wordt, steeds wijzer. Dat dat hem plezier verschaft. Minder naïef zijn, minder snel beïndrukt.
Toch vond ik het ook een beetje triest, wat Kees zei over ouder worden. Alsof al die mooie plaatjes en namen, het verlies van een beetje kinderlijke verrassing overschilderen moesten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten