Er zijn al betere dingen over gezegd en geschreven, over dit boek van Brouwers. Een bekentenis haast, van liefde voor zijn moeder. In zijn ontleding van de (on)schuld is hij haast methodisch meedogenloos, maar ook passioneel en innig. Het is een intens droef boek.
Over sommige boeken kan je niet schrijven. Wanneer de auteur zelf de woorden als bloed uit zijn vingers heeft moeten persen. En walgt van zijn creatie. Het is een boek als een uitzuiveren. Daarvan kan je als lezer enkel getuige zijn. Daarom ook.Sommigen zeiden dat het niet helemaal waar is, wat Brouwers hier schreef, over de jappen enzo. Maakt dat uit? (Voor deze bespreking alvast niet.) Wat denkt u, lieve lezer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten